Për më shumë se një vit, mediat i mbanin italianët të përditësuar mbi mundimet e një 44-vjeçari të njohur vetëm si “Mario”, pasi ai kërkoi t’i jepte fund jetës së tij përmes vdekjes së asistuar, transmeton “BBC“.
I paralizuar 12 vjet më parë në një aksident trafiku, “Mario” u përball me një sërë pengesash ligjore dhe financiare në ndjekjen e vdekjes.
Të enjten, “Mario”, i identifikuar për herë të parë me emrin e tij të vërtetë, Federico Carboni, i dha fund jetës së tij, duke u bërë vetëvrasësi i parë i asistuar ligjor në Itali, në shtëpinë e tij në qytetin, që është port qendror italian i Senigallia.
Carboni, një shofer kamioni i pamartuar, ishte i rrethuar nga familja e tij, miqtë dhe njerëzit që e kishin ndihmuar për të arritur qëllimin e tij, duke përfshirë zyrtarë të Shoqatës “Luca Coscioni”, një grup mbrojtës i së drejtës për të vdekur që ndihmoi Carbonin gjatë 18 muajve e fundit dhe njëherësh, njoftoi vdekjen e tij.
Në një konferencë shtypi pasditen e së enjtes, Filomena Gallo, sekretare kombëtare e shoqatës, lexoi një letër që Carboni shkroi muajin e kaluar.
“Nuk mund ta mohoj se jam penduar që kam marrë pushimin nga jeta, do të isha gënjeshtar dhe do të gënjeja nëse do të thoja ndryshe, sepse jeta është e mrekullueshme dhe ne kemi vetëm një”, thuhej në letër. “Por për fat të keq kjo është mënyra se si shkoi.”
Carboni luftoi, edhe pse shëndeti i tij u përkeqësua, ka thënë Gallo.
“Federico donte të ushtronte të drejtën e tij për zgjedhje të lirë në Itali dhe ai ishte i vetëdijshëm se rezistenca e tij do të ishte një e drejtë, një liri e ushtruar për të gjithë,” ka theksuar ajo.
Rasti i Carbonit nënvizon një sërë kontradiktash dhe kufizimesh të legjislacionit italian që aktivistët e së drejtës për të vdekur kanë sfiduar për dekada në një vend që është selia e Kishës Katolike Romake, e cila ushtron ndikim të rëndësishëm në bioetikën.
Një vendim i gjykatës italiane e ka shpallur të lejueshme vetëvrasjen e asistuar në Itali në rrethana të caktuara të kufizuara, por nuk ka legjislacion që ta përmbajë këtë praktikë.
Nëse janë në gjendje, italianët me sëmundje terminale mund të udhëtojnë në Zvicër për t’i dhënë fund jetës së tyre, por është një udhëtim i kushtueshëm dhe, në shumicën e rasteve, një udhëtim fizikisht sfidues.
Marco Cappato, arkëtari i shoqatës Coscioni, ka thënë se kur Carboni e kontaktoi për herë të parë dy vjet më parë, ai kishte planifikuar të shkonte në Zvicër për t’i dhënë fund jetës së tij.
Në vend të kësaj, ai vendosi të qëndronte në Itali. “Këto dy vjet kokëfortësie dhe vendosmërie” e lejuan Carbonin të ishte krenar që ishte “personi i parë në Itali që mori ndihmë mjekësore për një vdekje vullnetare,” ka thënë Cappato.
Në vitin 2017, Parlamenti italian miratoi një ligj që u jep të rriturve të drejtën të vendosin për kujdesin e tyre mjekësor në fund të jetës, duke përfshirë kushtet në të cilat ata mund të refuzojnë trajtimin e shpëtimit dhe të jetës, duke përfshirë ushqimin artificial, hidratimin dhe ventilimin.
Në një vendim historik në vitin 2019, Gjykata Kushtetuese e Italisë tha se vetëvrasja e asistuar nuk mund të konsiderohet krim për sa kohë që plotësohen disa kushte.
Gjykatës iu kërkua të vendoste mbi aktakuzën e Cappato, i cili në vitin 2017 kishte ndihmuar një të verbër dhe tetraplegjik me mbështetje jete për të shkuar në një klinikë zvicerane që ofron vetëvrasje të asistuar. Cappato u akuzua në një gjykatë të Milanos për nxitje të vetëvrasjes, e cila mbart një dënim deri në 12 vjet.