Pionieri francez i Valës së Re Jean-Luc Godard ndërroi jetë javën e kaluar, duke lënë pas një trashëgimi pothuajse të pashembullt. Regjisori ishte një figurë kyçe në tranzicionin nga kinemaja tradicionale franceze – të cilën kjo valë e re e kineastëve të rinj e pa si të vjetëruar dhe të mërzitshme, duke e tejkaluar në një mënyrë krijimtarie progresive dhe novatore.
Krahas filmave si Francois Truffaut, Eric Rohmer, Claude Chabrol dhe Jacques Rivette, këta regjisorë ndihmuan në rigjallërimin e kinemasë dhe ndikimi i tyre u përhap ndërkombëtarisht.
Godard është padyshim më i njohuri i grupit, i cili vazhdoi të bënte filma eksperimentalë dhe përçarës deri në vdekjen e tij. Filmi i tij i parë ishte Breathless , i shquar për përdorimin e tij revolucionar të kërcimeve dhe një stili dokumentar të xhirimit që ishte një vit dritë larg nga kinemaja e prodhuar në studio që dominonte gjatë kësaj periudhe.
Gjatë viteve 1960, Godard u bë i njohur për filmat e tij politikë të shoqëruar me një estetikë të veçantë të ngjyrave të ndezura, thyerjen e murit të katërt dhe teknikat radikale të montimit. Me kalimin e viteve, Godard u distancua nga kinemaja komerciale, në vend të kësaj krijoi filma edhe më radikalë me më pak fokus në estetikën e tij të veçantë.
Veprat e Godardit ka frymëzuar kineastë të panumërt, megjithatë, edhe Godard, natyrisht, kishte frymëzimet e tij, të cilat ndikuan tek ai për të krijuar disa nga filmat më të rëndësishëm të shekullit të 20-të.
Man With A Movie Camera (Dziga Vertov, 1929)
Dokumentari revolucionar avangard i Dziga Vertovit “Man With A Movie Camera” ishte një pikë referimi në teknikat eksperimentale të xhirimit dhe montazhit. Filmi i Vertov përdor teknika të tilla si kënde holandeze, ekspozim të dyfishtë, prerje të ndeshjeve, gjurmim të shkrepjeve dhe korniza të ngrira, shumë prej të cilave regjisori ishte pionier.
Prioriteti i formës ndaj përmbajtjes nga Vertov ishte jashtëzakonisht me ndikim mbi Godardin dhe mikun e tij Jean-Pierre Gorin, të cilët formuan së bashku Grupin Dziga Vertov, duke synuar të krijonin filma të motivuar politikisht me tema marksiste. Kineastët e rinj besonin se filmat e Vertovit ishin më revolucionarë se filmat e Sergei Eisenstein.
Gorin shpjegoi se ata “e miratuan emrin e Vertov pas një mendimi të kujdesshëm. Nuk e donim vulgaritetin e narrativës. Nëse ka personazhe, është borgjeze.” Puna e Vertovit ishte jetike në frymëzimin e veprës politike të Godardit, e cila gjithashtu kishte prioritet përdorimet radikale të formës.
Orphée (Jean Cocteau, 1950)
Duke vepruar si pjesa e dytë e Trilogjisë Orfike të artistit francez Jean Cocteau – e cila gjithashtu përmban Gjakun e një Poeti dhe Testamentin e Orfeut, “Orphée” eksploron mitin klasik të Orfeut dhe Eurydice në Parisin bashkëkohor. Orphée është një eksperiment me poezinë vizuale dhe mbetet vepra më magjepsëse e Cocteau.
Kur Godard u transferua në Paris, ka thënë dicka të ngjashme si: “Unë do të jem Cocteau i brezit të ri”. Nëse kjo është e vërtetë apo jo, mbetet po aq mitike sa tema e Orphée -t, megjithatë, një gjë që ne e dimë me siguri është se Godard ushqeu një respekt të thellë për Cocteau. Fotografitë e artistit në faza të ndryshme të karrierës së tij mund të shihen edhe në përshtatjen e Godard të Mbretit Lir, shkruan Far Out.
Filmi fantastiko-shkencor i Godardit i vitit 1965 “Alphaville”, i cili paraqet Eddie Constantine dhe Anna Karina, i detyrohet një borxh të madh Orphée. Kërkimi i Lemmy Caution për Harry Dickson është paralel me kërkimin e Orphée për gruan e tij Cégeste. Për më tepër, të dy filmat përdorin shumë poezinë si burim fuqie për personazhet kryesore. Si Cocteau ashtu edhe Godard e përdorin artin si një mjet përparimi dhe nxitjeje të ndryshimit, duke përshtatur mitin klasik dhe duke e zbatuar atë si një formë kritike sociale.
Pickpocket (Robert Bresson, 1959)
Me daljen në treg të Xhepit të Robert Bresson-it, Godard e shpalli atë si filmin më të mirë të vitit 1959. I filmuar në të njëjtën kohë me filmin Breathless, i cili gjithashtu u zhvillua në rrugët e Parisit, të dy regjisorët inkorporuan pyetje thellësisht reflektuese dhe të qëndrueshme për shoqërinë në filmat e tyre.
Filmi i Bresson vazhdoi të frymëzonte Godardin gjatë karrierës së tij, ai madje deklaroi se “Pickpocket” ishte frymëzimi kryesor për “Le Petit Soldat”.
Godard ka thënë “me siguri do të donte të ishte prekur tani po aq sa unë isha prekur nga Pickpocket . Një mendim: ah, një gjë e tillë mund të bëhet! ” Ndikimi i filmit mund të shihet edhe në “Vivre sa vie”, ku luan bashkëpunëtorja dhe e dashura e shpeshtë e Godard, Anna Karina. E thënë në 12 fragmente në mënyrë që audienca të mund të dëshmojë tragjedinë e jetës së një prostitute të re, “Vivre sa vie” u ndikua shumë nga metoda e tregimit të “Pickpocket”, e cila tregon vetëm atë që duhet parë për të dhënë një pamje objektive të ngjarjeve.
Voyage to Italy (Roberto Rossellini, 1954)
Një vepër monumentale e kinemasë moderniste, Udhëtimi në Itali (Voyage to Italy ) i Roberto Rosselinit pati një ndikim masiv te Godard, i cili për këtë film tha “Sapo kisha parë [ Udhëtimi në Itali], e dija se, edhe nëse nuk do të bëja kurrë filma, mund t’i bëja ato. .” Aftësia e filmit për të ndërthurur klasicizmin me një autenticitet të stilit dokumentar i bëri përshtypje regjisorit, ashtu si edhe pjesa tjetër e bashkëkohësve të tij.
Regjisorët e rinj francezë të Valës së Re e panë filmin si “momentin kur kinemaja poetike u rrit dhe u bë padiskutim moderne”. Kryevepra e Rossellinit ka shumë ndjeshmëri proto-Neë Ëave, të tilla si të jetë mezi i shkruar dhe vetëm gjysmë i planifikuar dhe i improvizuar. Edhe pse kjo i mërziti shumë anëtarë të kastit, si George Sanders dhe Ingrid Bergman, rezultatet i treguan një të riu Godard se gjithçka ishte e mundur.
Street of Shame (Kenji Mizoguchi, 1956)
Kritiku francez Jean Douchet argumentoi dikur se “ Vivre sa vie ” e Godardit do të kishte qenë e pamundur pa “Rruga e Turpit ” (Street of Shame,) filmi i fundit dhe më sublim i Mizoguchi-t. Godard u frymëzua nga përdorimi i estetikës në Rrugën e Turpit, i cili ndoqi synime të ngjashme pavarësisht se ndryshonte rrënjësisht nga ai.
“Rruga e Turpit” përdor pamjet e vinçave për të përshkruar shfaqje të dhunshme dhe për të krijuar një atmosferë të tensionuar me anë të kohëve të gjata për të përcjellë rrethanat e padrejta dhe mizore që ndodhin mbi gratë e detyruara të punojnë në një bordello. Godard u frymëzua nga përdorimi i teknikave formale nga Mizoguchi për të shfaqur ashpërsinë e jetës së subjekteve, gjë që padyshim frymëzoi filmat e tij, të cilët gjithashtu u përballën me pabarazitë socio-ekonomike.