Iggy Pop është një nga pionierët e vërtetë të punk-ut. I frymëzuar nga dëshmimi i performancës së Jim Morrison dhe The Doors në 1967, Pop filloi të performojë me grupin e tij “The Stooges” me një stil të papërpunuar dhe të shfrenuar. Qoftë ai duke u hedhur në publik, duke u prerë me copa xhami, apo duke lyer ushqimin mbi trupin e tij të zhveshur, prania e Pop-it në skenë ka lënë gjithmonë një përshtypje te publiku.
Gjatë viteve 1960 dhe 1970, grupi publikoi albume tashmë klasike si “The Stooges” dhe “Raw Power”, përpjekje që që atëherë janë shpallur si disa nga albumet më me ndikim të të gjitha kohërave, duke formuar atë që u bë e njohur si punk rock.
Pasi punoi me David Bowie në një album solo të titulluar “The Idiot”, Pop u bë edhe më i suksesshëm në botën e muzikës, duke tërhequr fansat përmes pa-parashikueshmërisë së tij të vazhdueshme në skenë, si dhe zërit dhe tekstit të tij të veçantë. Edhe pse Pop nuk ka pasur sukses masiv komercial në krahasim me bashkëkohësit e tij, si Bowie, ai ka mbetur një ikonë kulturore dhe një figurë e zhanrit punk.
Popi gjithashtu është zhytyur në botën e kinemasë, duke u shfaqur shpesh në role të vogla filmike apo filma.
“Cry-Baby” (John Waters, 1990)
Artisti kontrovers dhe shtytës i kufijve John Waters, i cili fitoi famë për filmin e tij Pink Flamingos, drejtoi komedinë muzikore për adoleshentët Cry-Baby në 1990, e cila e vendosi Johnny Depp në rolin kryesor kryesor. Waters gjithashtu i dha Popit rolin e xhaxhait të çmendur të Cry-Baby, Belvedere Rickettes, i cili e sheh atë në disa situata mjaft pa kompromis.
Belvedere pastron veten lakuriq në një vaskë jashtë, kërcen egërsisht teksa performon Cry-Baby. Në modën tipike të Waters-it, filmi është i ekzagjeruar dhe Pop-i, i cili nuk është i panjohur për t’u përmbajtur, bën gjithçka në performancën e tij, madje duke dhënë një puthje bruto, që pikon pështymë në një moment.
“Coffee and Cigarettes” (Jim Jarmusch, 2003)
Një nga bashkëpunëtorët e shpeshtë të Pop-it është Jim Jarmusch, regjisori i pavarur i cili u vlerësua për herë të parë pas publikimit të komedisë së tij të ngordhur “Stranger Than Paradise“. Në vitin 2003 ai publikoi filmin antologjik “Coffe and Cigarettes”, i cili përmban 11 tregime të shkurtra secila të përbërë nga aktorë dhe muzikantë të ndryshëm.
Një segment, diku në Kaliforni, ndjek Iggy Pop-in dhe shokun e tij muzikant Tom Waits teksa bisedojnë në një kafene. I xhiruar fillimisht si një film i shkurtër në 1993, segmenti përshkruan Ëaits si të shqetësuar, aq më tepër kur ai zbulon se asnjë nga muzika e tij nuk është e disponueshme në xhuboks. E gjithë kjo është paksa absurde, por ka diçka kaq të këndshme për të parë bisedat e të dyve, duhanin dhe thjesht bisedën e tyre.
“The Dead Don’t Die” (Jim Jarmusch, 2019)
Jarmusch e detyroi Popin të luante një zombie në filmin e tij të fundit artistik “The Dead Don’t Die”, së bashku me muzikantë dhe artistë të tjerë, si RZA, Tom Waits, Charlotte Kemp Muhl dhe Sturgill Simpson. Pop luan një “zombie”, duke u bërë i pari që ngrihet nga të vdekurit.
Popi duket pak a shumë ashtu siç ka bërë gjithmonë, duke veshur një jelek lëkure dhe flakë. Megjithatë, personazhi i Pop-it sulmon viktimën e tij, e cila përpiqet ta largojë atë me një leckë, duke u futur në trupin e saj në dysheme përpara se të gjejë dicka për ta larguar. Me sa duket, pasi Pop hëngri viktimën e tij, dhe ai në fakt u sëmur mjaft edhe pse ishte një “zombi”
Blood Orange (Toby Tobias, 2016)
Duke bërë një hap të papritur në territorin e rolit kryesor për herë të parë, Pop luajti si një yll rocku i moshuar në “Blood Orange” të Toby Tobias në 2016. I vendosur në Ibiza, filmi ndjek Bill-in e Pop-it dhe gruan e tij të re Isabelle, të cilën ai dyshon se e tradhtoi atë. të trashëgimisë së babait të tij.
Pavarësisht se filmi mori komente të përziera, performanca e Pop-it u vlerësua si “magnetike”, pavarësisht se nuk ishte shumë larg nga vetja e tij. Pavarësisht nga kjo, Pop i jep linjat e tij me zhurmën e dikujt që ka jetuar më shumë se një jetë, ndërkohë që tund një armë gjahu dhe karikon pa këmishë, në stilin tipik Iggy.
“Dead Man” (Jim Jarmusch, 1995)
Një tjetër bashkëpunim i Jarmusch, Pop është i shkëlqyer si Salvatore “Sally” Jenko, i cili ha fasule dhe ndan histori rreth një zjarri kampi së bashku me Johnny Depp dhe Billy Bob Thornton.
I xhiruar në bardh e zi të lavdishëm, roli i Popit nuk është i madh, por ai bën përshtypje, i veshur me një fustan dhe mbulesë dhe duke recituar Biblën. Personazhi i Pop-it nuk ka fatin më të mirë kur ngjarjet në kamping bëhen të dhunshme pas ardhjes së Ëilliam Blake, të luajtur nga Depp.