Chadwick Boseman ishte një nga aktorët më të rëndësishëm të Hollivudit. Si ylli titullar i Marvel’s Black Panther (2018), ai ndihmoi të provonte, përballë paragjykimeve të industrisë së kahershme, se një film me një superhero me ngjyrë dhe një kastë tërësisht të zi mund të ishte një hit kolosal. Si aktori ashtu edhe personazhi i T’Challa, mbretit të Wakanda, u vlerësuan si modele frymëzuese. Tragjikisht, Boseman vdiq nga kanceri në vitin 2020.
Përveçse ishte një humbje zemërthyese, vdekja e tij e vendosi Marvelin në një pozitë të tmerrshme. Ai ishte shumë i lidhur me pjesën e T’Challa që roli të riformulohej kaq shpejt, por si mund të realizonte studioja një film tjetër Black Panther pa të?
Një përgjigje është të vrasësh personazhin kryesor dhe kjo është ajo që bën Ryan Coogler, regjisori dhe bashkë-skenari, në Black Panther: Wakanda Forever. T’Challa vdes nga një sëmundje e pazbuluar, jashtë ekranit, përpara titujve të hapjes. Por meqenëse vdekja e tij nuk mund të mos i kujtojë audiencës atë të Boseman, kjo ende lë pyetjen se si një film aksion i zhurmshëm mund të vazhdojë pa u zvarritur nga pikëllimi.
Në një farë mënyre, i gjithë filmi ka të bëjë me Wakanda që kapërcen humbjen e mbretit të saj të dashur. Nëna e tij mbretërore (Angela Bassett) duhet të bindë pjesën tjetër të botës se vendi i saj mund të qëndrojë në këmbë pa mbrojtësin e tij legjendar. Motra e tij gjeniale e teknologjisë, Shuri (Letitia Wright), është shumë e mërzitur për të ndjekur ritet dhe traditat e shenjta të Wakandës. Dhe e dashura e tij Nakia (Lupita Nyong’o) duhet të vendosë nëse ajo dëshiron një jetë në Wakanda apo jo. Por Coogler dhe bashkë-shkrimtari i tij, Joe Robert Cole, heqin dorë nga toni fillestar i zisë brenda pak skenave. Ekziston një sekuencë funerali mbretëror që duket si një karnaval i mrekullueshëm në rrugë, dhe më pas filmi kalon në një vit më vonë kur Wakanda ka probleme të tjera për të luftuar.
Fuqia e kombit qëndron në zotërimin e tij të vetëm të një metali të quajtur vibranium. (Dy filma në seri, dhe unë ende nuk e kuptoj se çfarë është kaq e veçantë për vibranium, por nuk ka rëndësi.) Problemi është se amerikanët kanë zbuluar një tjetër lloj vibraniumi në fund të Oqeanit Atlantik. Por kur ata hetojnë, anija e tyre sulmohet nga një regjiment njerëzish misterioz: ky sulm është sekuenca më emocionuese e filmit, një skenë e frikshme direkt nga një film horror i pushtimit të huaj. Rezulton se Wakanda nuk është i vetmi komb i fshehur futurist në botë. Ekziston edhe mbretëria nënujore mesoamerikane e Talokan, e sunduar nga Namori me veshë majë (Tenoch Huerta). Dhe ai fajëson Wakandën për sjelljen e forcave amerikane shumë afër vendit të tij për rehati.
Në komiket e Marvel, Namor është sundimtari gjysmë-njerëzor i Atlantis, por me sa duket Coogler dhe ekipi i tij vendosën të bëjnë disa rishikime në mënyrë që të dallojnë Namorin nga Aquaman i Jason Momoa në filmin DC / Warner. Ata nuk duhet të jenë shqetësuar shumë për krahasimin. Mbretëria e algave të detit të Talokan është më e bukur dhe më e realizuar se çdo gjë në Aquaman, dhe historia e origjinës tragjike të Namorit, e cila daton në Jukatan të shekullit të 16-të, është më interesante.
Në fakt, “Black Panther: Wakanda Forever” është superior në pothuajse çdo aspekt ndaj shumicës së filmave të superheronjve. Dialogu është i lëmuar dhe inteligjent. Aktrimi është vazhdimisht mbresëlënës, ku Bassett, në veçanti, është aq intensiv dhe i fuqishëm sa që nuk është befasuese që ajo mund të mbretërojë mbi një superfuqi globale. Dizajni është jashtëzakonisht i ndritshëm, i qartë dhe i ndërlikuar, të gjithë në Wakanda dhe Talokan me sa duket mund të përballojnë stilistin e tyre personal. Efektet vizuale janë po aq verbuese sa ato të çdo filmi fantastiko-shkencor ndërgalaktik. Dhe politika është progresive, në atë që shumica e personazheve kryesore janë gra të zeza.
Ajo që mungon është një komplot që do të mbërthejë këdo që nuk është investuar tashmë thellësisht në gjeopolitikën e universit kinematik, Marvel. Pa një personazh qendror për t’u ndjekur, ai endet në të gjithë vendin pa marrë vrullin e mrekullueshëm që kanë filmat më të mirë të superheronjve. Ai ndalon për diskutime të gjata për të ardhmen e Wakanda dhe historinë e Talokan. Ai kontrollon personazhet e vjetër, si agjentët e CIA-s të Martin Freeman dhe Julia Louis-Dreyfus. Dhe shpenzon shumë kohë duke prezantuar personazhe të rinj, të tillë si një adoleshent Iron Man i kërkuar nga Dominique Thorne dhe një luftëtar Wakandan të luajtur nga Michaela Coel, krijuesja e serialit hit të BBC-së, I May Destroy You. Të katër këta personazhe mund të ishin redaktuar pa shumë vështirësi. Një telenovelë e tejmbushur që zgjat pothuajse tre orë, Black Panther: Wakanda Forever mund të kishte funksionuar më mirë nëse do të ishte kthyer në një seri me gjashtë pjesë për Disney Plus.
Një çështje është se, pas disa skenave të vendosura në tokën amerikane në gjysmën e parë, bota siç e njohim ne është harruar gjerësisht. Gjithçka çon në një betejë midis Wakanda dhe Talokan dhe pasi të dy vendet janë shpikur, dhe të dyja duken si vende të mrekullueshme për të qenë, është e vështirë të rrëmbesh një fitore në të dyja anët. Ju mund të uleni dhe të admironi mjeshtërinë e jashtëzakonshme të përfshirë, por mos prisni që të tërhiqeni në histori. Vrima e lënë nga Boseman nuk është mbushur fare.