Duke iu drejtuar drejtuesve të lartë të ushtrisë, Bajwa tha se ushtria ka vendosur të mos përzihet më në çështjet politike, sepse ndërhyrje të tilla, që kanë ndodhur në të kaluarën sipas tij, do të ishin antikushtetuese.
“Ai (Munir) së pari duhet të krijojë besueshmërinë e tij si një shef ushtrie vërtet neutrale, në mënyrë që ai të jetë i pranueshëm në të gjithë spektrin politik pa diskutim”, tha Nizami për Al Jazeera.
Mosharraf Zaidi i think-tank Tabadlab me bazë në Islamabad thotë se ndërhyrja e shpeshtë e ushtrisë në politikë dhe kontrolli i saj mbi mediat duhet të përfundojë.
“Nën një shef të ri, ushtria duhet t’i rezistojë kërkesës për të përdorur ndikimin dhe fuqinë e madhe jashtëkushtetuese dhe të paligjshme që ushtria ka mbi gjyqësorin, administratën civile në të gjithë vendin dhe mediat e lajmeve,” tha ai.
Imazhi i ushtarakut
Kjo na sjell në sfidën e dytë më të madhe të Munirit – imazhin e ushtrisë mes popullit pakistanez.
Ushtria ka qeverisur drejtpërdrejt Pakistanin për më shumë se 30 nga 75 vitet e saj si një komb i pavarur dhe konsiderohet arbitri kryesor i vendit në çështjet e brendshme, qoftë në pushtet apo jo.
Gjenerali i pensionuar i ushtrisë Omar Mahmood Hayat thotë se rritja e moralit të gradave ushtarake duhet të jetë një përparësi për Munirin.
“Ne kemi parë në të kaluarën se me një qasje profesionale, nuk duhet shumë kohë që imazhi të korrigjohet,” tha ai për Al Jazeera.
Asif Yasin Malik, ish-sekretar i mbrojtjes dhe oficer i pensionuar i ushtrisë, mendon se “menaxhimi i perceptimit” do të jetë një sfidë për Munirin.
“Sfida e parë për të është të menaxhojë perceptimin për ushtrinë në lidhje me përfshirjen e saj në politikë. Kjo është gjëja e parë që ai duhet të ndjekë dhe të korrigjojë. Kjo po dëmton mentalitetin operacional të ushtrisë,” tha ai.
“Ata [ushtarët] duhet të jenë në gjendje të shohin se çfarë po ndodh në botë dhe çfarë thuhet në WhatsApp ose media sociale, por fokusi i tyre duhet të jetë drejt misionit dhe orientimit të tyre profesional.”
Kërcënimi i TTP dhe Afganistani
Abdul Syed, një ekspert për Pakistanin dhe Afganistanin, i tha Al Jazeera-s një nga sfidat kryesore të Munirit do të ishte frenimi i kërcënimit në rritje të grupit të armatosur të Tehreek-e-Taliban Pakistan (TTP).
Javën e kaluar, TTP, e cila është e lidhur ideologjikisht me talebanët në pushtet në Afganistan, theu një armëpushim të rënë dakord me qeverinë pakistaneze në qershor – një marrëveshje e ndërmjetësuar nga Kabuli.
Në deklaratën që shpalli përfundimin e armëpushimit, TTP urdhëroi luftëtarët e saj të nisnin sulme të reja “në të gjithë vendin”. Dy ditë më vonë, tre persona, duke përfshirë një oficer policie, u vranë në një shpërthim vetëvrasës me bombë të pretenduar nga TTP gjatë një fushate imunizimi ndaj poliomielitit në qytetin jugperëndimor të Quetta.
Sipas të dhënave të përpiluara nga Instituti i Pakistanit për Studimet e Paqes, një organizatë kërkimore me bazë në Islamabad, TTP ka nisur më shumë se 70 sulme të armatosura vetëm këtë vit, duke vrarë dhjetëra.
Pakistani po kërkon që Kabuli të veprojë kundër udhëheqjes së TTP-së, për të cilën Islamabad pretendon se është strehuar në Afganistan, ndërsa talebanët thonë se territori i tyre nuk do të përdoret për kryerjen e sulmeve në një vend tjetër.
“Është mjaft evidente se talebanët pakistanezë kanë gjetur strehim në Afganistan. Pakistani tani ka dy rrugë për të zgjidhur këtë çështje – njëra është politike dhe tjetra është ushtarake”, tha Syed.
“Nëse Pakistani zgjedh një veprim ushtarak, ai në mënyrë të pashmangshme do të dëmtojë marrëdhëniet me qeverinë afgane talebane dhe do të pengojë objektivat e tij strategjikë. Nga ana tjetër, Pakistani mund të përpiqet dhe të kërkojë një zgjidhje jo-ushtarake për të ushtruar presion mbi talibanët afganë për të kontrolluar TTP-në dhe për të siguruar që ata të mos kryejnë sulme në Pakistan.”
Indi
India është historikisht rivali kryesor i Pakistanit, duke implikuar ushtritë e të dy kombeve. Dy fuqitë bërthamore kanë luftuar dy nga tre luftërat e tyre në shkallë të plotë mbi Kashmirin, një rajon Himalayan i ndarë midis dy vendeve, por i pretenduar plotësisht nga të dyja.Të dy vendet shpesh fajësojnë inteligjencën ushtarake të njëri-tjetrit për sulme të armatosura në tokën e tyre.
Në fillim të vitit 2019, ata ishin në prag të një lufte tjetër pasi India fajësoi Pakistanin për një sulm vdekjeprurës në Kashmirin e administruar nga Indiani dhe u përgjigj me një sulm ajror përtej kufirit.
Marrëdhëniet u përkeqësuan dhe të gjitha lidhjet diplomatike mes tyre u ngrinë më vonë atë vit pasi qeveria nacionaliste hindu e Indisë hoqi statusin special të Kashmirit të administruar nga Indiani dhe nisi një shtrëngim të paparë sigurie në luginë që zgjati me muaj.
Përleshjet e shpeshta përgjatë kufirit të tyre Himalaje pasuan deri në mars 2021, kur të dy vendet vendosën të ndiqnin një marrëveshje armëpushimi të nënshkruar në 2003.
Disa ditë pasi mori detyrën si shef i ushtrisë, Munir vizitoi Kashmirin e administruar nga Pakistani , ku u zotua të “mbronte çdo pëllëmbë të atdheut tonë”.
“Shteti indian nuk do të jetë kurrë në gjendje të arrijë planet e tij të liga,” tha ai.
Balancimi i lidhjeve SHBA-Kinë
Pakistani ka mbajtur historikisht lidhje të ngushta me Kinën dhe SHBA-në dhe shumë vëzhgues thonë se mbajtja e lidhjeve të ngushta me dy rivalët globalë do të jetë një nga sfidat kryesore të Munirit.
Por në dekadën e fundit ka pasur një mbështetje në rritje nga fqinji i saj verilindor, me Kinën që investon miliarda dollarë në projekte në të gjithë Pakistanin.
Ndërkohë, marrëdhëniet e Islamabadit me Uashingtonin kanë qenë të akullta, me kryeministrin Shehbaz Sharif që tani kërkon të përmirësojë lidhjet e acaruara gjatë mandatit të Khan.
Ish-shefi i ushtrisë Bajwa vizitoi Kinën dhe SHBA-në në muajt e fundit të mandatit të tij.
“Ata [Kina] nuk na kanë diktuar kurrë se me kë të jemi miq dhe me kë jo. Por amerikanët dhe vendet perëndimore duket se kanë një problem me këtë”, tha ish-sekretari i mbrojtjes Malik për Al Jazeera.
Analisti i politikës së jashtme me bazë në Islamabad, Mohammed Faisal, mendon se Munir duhet të gjejë një mënyrë për të balancuar “presionet konkurruese” nga Pekini dhe Uashingtoni.
“Pakistani kërkon ndihmë ushtarake dhe ekonomike nga të dy vendet dhe duhet të gjejë një mënyrë për të siguruar mbështetjen e nevojshme nga të dy huadhënësit kryesorë,” tha ai.
