Qyteti i Kwanobuhle, në Afrikën e Jugut, është duke pasur mungesa të ujit pijshëm.
Banorët e ketij janë duke udhëtuar me kilometra, për të sjellë ujë në shtëpitë e tyre, kjo sipas tyre është diçka shumë e mundishme, dhe e lodhshme.
Çdo ditë, Morris Malambile ngarkon karrocën e tij plot me kontejnerë të zbrazët plastike dhe e shtyn atë nga shtëpia e tij në rubinetin më të afërt. Është shumë më larg se ecja e zakonshme deri në lavamanin e kuzhinës – vetëm pak më pak se një milje larg – por nuk është distanca që e shqetëson atë, njofton CNN.
“Shtëpia të duket larg kur shtyn 70 litra ujë në një karrocë dore,” tha 49-vjeçari banor nga fshati i varfër i Afrikës së Jugut, Këanobuhle.
Çezmat u thanë në pjesë të Këanobuhle në mars dhe që atëherë, mijëra banorë janë mbështetur në një rubinet të vetëm komunal për të furnizuar familjet e tyre me ujë të pijshëm. Dhe vendbanimi është vetëm një nga shumë në zonën e prekur të Gjirit Nelson Mandela të qytetit Gqeberha – i njohur më parë si Port Elizabeth – që mbështetet në një sistem prej katër digash që janë tharë vazhdimisht për muaj të tërë. Nuk ka pasur shi të dendur të mjaftueshëm për t’i rimbushur.
Pjesa më e madhe e këtij qyteti, po numëron mbrapsht deri në “Ditën Zero”, ditën kur të gjitha çezmat mbarojnë, kur nuk mund të nxirret asnjë sasi uji. Kjo është për rreth dy javë, nëse autoritetet nuk shpejtojnë seriozisht reagimin e tyre.
Ashtu si shumë nga krizat më të këqija të burimeve natyrore në botë, mungesa e rëndë e ujit këtu është një kombinim i menaxhimit të dobët dhe modeleve të motit të deformuar të shkaktuar nga ndryshimet klimatike të shkaktuara nga njeriu.
Kjo gjendje po iu bën qytetarve e ketij vendi, është duke iu’a bërë jetën të vështirrë.
“Njerëzit që nuk jetojnë këtu nuk e kanë idenë se si është të zgjohesh në mëngjes dhe gjëja e parë që të vjen në mendje është uji”, tha Malambile. Familja e tij ka kontejnerë të mjaftueshëm për të mbajtur 150 litra ujë, por çdo ditë ai mbush rreth gjysmën e ujit ndërsa pjesa tjetër është ende në përdorim në shtëpi.