Pranë majës jugore të provincës Cádiz të Spanjës, ku Evropa zhytet në ngushticën e Gjibraltarit sikur të shtrihet drejt bregut të Afrikës së Veriut, Duna de Bolonia është një nga dunat më të mëdha të rërës në kontinent.
I ngritur më shumë se 30 metra i lartë dhe i shtrirë 200 metra i gjerë, tuma e bardhë derdhet në detin e kaltër dhe duket sikur dikush ka hedhur një grumbull masiv sheqeri në majë të pyllit të gjelbër të mbrojtur të Parkut Natyror Estrecho përreth.
Si të gjitha dunat e rërës, Bolonia është një ekosistem vazhdimisht në lëvizje që zhvendoset me erërat.
Por ndërsa ndryshimi i klimës ka intensifikuar shpërthimet e forcës së uraganit që vijnë nga lindja, duna ka migruar gjithnjë e më shumë në brendësi drejt pyjeve ekologjikisht të rëndësishme të tapës dhe pishave dhe shkurreve – duke zbuluar mbetjet e shumë civilizimeve të kaluara që kanë kaluar këtu gjatë procesit.
Vitet e fundit, gërmimet arkeologjike kanë identifikuar varre të lashta varrimi që dikur ishin fshehur thellë brenda thellësive të dunës.
Ekspertët nuk janë të sigurt se sa dhoma shtrihen poshtë, por për shkak se rëra ka ndihmuar në ruajtjen e kockave dhe themelit të strukturës, nekropoli mbetet jashtëzakonisht i paprekur, duke dhënë artefakte si bizhuteri dhe maja shigjetash.
Aty pranë, siti arkeologjik Baelo Claudia daton në shekullin II p.e.s. dhe është një nga vendbanimet romake më të ruajtura në Spanjë.
I kompletuar me banja të lashta, një teatër, tempull, forum, ujësjellës dhe pamje gjithëpërfshirëse drejt Marokut, vendi u ndërtua mbi një vendbanim të mëparshëm fenikas dhe ishte një nga burimet kryesore të perandorisë për prodhimin e salcës së peshkut.
Pas një tërmeti të shekullit të III të erës sonë, vendbanimi u braktis gradualisht, për t’u zbuluar shumë shekuj më vonë nën rërë.
Ndërsa erërat vazhdojnë të formësojnë dhe ndryshojnë këtë peizazh unik, historianët shpresojnë se Bolonia do të mbetet e mbrojtur dhe do të vazhdojë të zbulojë më shumë nga sekretet e saj për brezat e ardhshëm.