The Lady of Heaven, është filmi i parë që e shfaq dhe paraqet fytyrën e Muhammed-it, përmes të cilit regjisori mundohet që ta largojë nga dogmatizmi i thelluar fenë islame dhe që ta bëjë me liberale në raport me predikimet e saj.
Filmi ka mbajtur premierën në Mbretërinë e Bashkuar më tre qershor të këtij viti, edhe pse data e lansimit të këtij filmi ka qenë 10 dhjetor 2021 në Shtetet e Bashkuara të Amerikës (SHBA).
Një shpjegim i filmit “The Lady of Heaven”, për publikun në Britaninë e Madhe na jep The Guardian.
Ky prodhim epik britanik fiton një vlerësim të rëndësishëm, është filmi i parë që nxjerr në ekran “fytyrën” e profetit Muhammed. Asnjë aktor i vetëm nuk është kredituar për ta luajtur atë, apo ndonjë nga figurat e tjera të shenjta në rrethin e tij.
Dhe, siç vë në dukje një mohim fillestar nervoz, fytyrat e tyre, të shfaqura shpesh në rreze dielli verbuese, janë të krijuara nga kompjuteri.
Me sa duket, kjo është e mjaftueshme për të qetësuar ndalimin e Islamit për paraqitjen vizuale të profetit, por ky është një film i përafruar me shiitët, sekt i cili është më liberal i fesë islame.
Ndërsa, pretendon, sipas titullit, se ka të bëjë me vajzën e Muhammed-it, Fatimen, kjo kryesisht fokusohet te kushëriri dhe pasardhësi i tij, Ali-u.
Regjisori Eli King dhe shkrimtari Sheikh al-Habib janë përpjekur t’i japin historisë së origjinës islame një paralele bashkëkohore, ajo ka një sekuencë inkuadrimi në të cilën Laith (Gabriel Cartade), një djalë i ri nga Mosuli, kishte mbetur jetim kur nëna e tij ekzekutohet nga ushtarët e Shtetit Islamik sepse i ka mësuar atij një këngë blasfemuese.
Laith, birësohet nga një ushtar nga Bagdadi dhe nëna e ushtarakut e ngushëllon të riun duke i treguar historinë e shenjtores Fatime, shembulli i forcës, së cilës ajo premton se do ta mbajë atë në kohë të errëta.
Gjëja e çuditshme është se filmi, deri në momentin e fundit të tij, vështirë se shfaq Fatimen, e cila në çdo rast është e vetmja fytyrë ndriçuese që nuk është shfaqur kurrë, gjë që së bashku me një performancë të turpshme vokale, pengon lidhjen me personazhin në fjalë.
Në vend të kësaj, Lady of Heaven, ka dhuruar një përshkrim të ngulitur të fesë së huaj të sapolindur, e cila tërhiqet më shumë nga bashkëshorti i saj i mundshëm, Ali, një njeri i keq luftarak me sy të vrullshëm. Vetëm pas vdekjes së Muhammed-it, me përshkrimin e tiranisë në zhvillim të vjehrrit të tij Abu Bekrit (Ray Fearon), ky rrëfim me këmbë të sheshtë fillon të tingëllojë me intolerancën e sotme fetare.
Vlerat e produksionit janë të mira, me tulla balte mbresëlënëse dhe rrëmujë pagane me sy te ngjyrosur zi, dhe me një pelerinë të gjatë, që bie në kontrast të bukur me kampin e ashpër mysliman.
Zonja e Qiellit ka pak të çmuara nga dhuntia poetike e Muhamedit, i Dërguari i Zotit, trajtimi i Majid Majidi në vitin 2015 për vitet e hershme të profetit, ose në të vërtetë ngurtësia e çuditshme e Lajmëtarit të vitit 1977, shpesh të xhiruar nga këndvështrimi i profetit në vetën e parë.
Dhe për një film që synon të promovojë diversitetin fetar dhe lirinë e mendimit, alternimi i tij metronomik midis kornizave kohore, skllavëria narrative dhe kodi qesharak kanë një ndjenjë mbytëse ortodoksie.