Sasamoto vazhdoi të mbulonte Luftën e Dytë Botërore në Japoni, pas të dërguarve diplomatikë dhe historive me interes njerëzor që synonin të frymëzonin patriotizmin dhe solidaritetin kombëtar.
Disa nga imazhet e saj u shfaqën në Shashin Shuho, një botim javor i qarkulluar nga Departamenti i Inteligjencës së Kabinetit nga viti 1938 deri në 1945, shton Galeria Kombëtare e Arteve.
Kur mbaroi lufta, Sasamoto u kthye në Tokio dhe u bë një profesionist i pavarur, pasi kishte punuar më parë si reporter për Chiba Shimbun, sipas Shinchosha.
Ajo vazhdoi të dokumentonte zërat e atyre që jetonin nën epokën e Showa-s, gjatë së cilës u ngrit fashizmi dhe nacionalizmi japonez dhe trupat perandorake pushtuan vendet fqinje.
Sasamoto fitoi vlerësime për perspektivën e saj të nuancuar të shoqërisë së pasluftës, veçanërisht për portretet e saj mbresëlënëse, subjektet e të cilave përfshinin artistë, shkrimtarë dhe bashkëshorte të minatorëve grevistë të qymyrit, vëren Galeria Kombëtare e Arteve.
Në vitin 1950, ajo iu bashkua Shoqatës së Fotografëve Profesionistë të Japonisë.
Tetëmbëdhjetë vjet më vonë, ajo udhëtoi në Evropë për herë të parë dhe më pas, vizitoi vende anembanë botës, sipas biografisë së saj të çmimeve “Lucie”.
Në vitin 2011, ajo fitoi çmimin kulturor “Yoshikawa Eiji” dhe Çmimin e Shoqërisë Fotografike të Japonisë. Tre vjet më vonë, ajo mbajti ekspozita fotografike duke përfshirë “Tsuneko Sasamoto 100 Years Old Exhibition” dhe “100 Women”.
Në fund të jetës së saj, Sasamoto tha se një gotë verë e kuqe në mbrëmje dhe një copë çokollatë çdo ditë ishin ndër sekretet e saj për një jetë të gjatë.