Filmat më të mirë horror na bëjnë të ndihemi nervozë në hapësirat që dikur i konsideronim të sigurta. Hitchcock e kuptoi mirë këtë, pse mendoni se vendosi të vriste Marion Crane në dush për filmin Psycho? Shtëpia nënkupton siguri dhe siguri. Çfarë mënyrë më të mirë për të tmerruar audiencën tuaj sesa të ktheni atë hapësirë të sigurt në gjak?
Muzika gjithashtu na ofron komoditet, sidomos muzika pop. Nuk është çudi, pra, që regjisorët horror, herë pas here, janë mbështetur në këngët klasike për të krijuar një ndjenjë të zymtë të parandjenjës. Shpesh kjo është për shkak të ballafaqimit midis luajtjes së këngës dhe njohurive tona se gjërat do të marrin një kthesë mjaft të përgjakshme. Nuk do të ketë vallëzim sapo të kryhet vrasja.
Një këngë e zgjedhur mirë mund të na ofrojë edhe material nëntekstual apo tematik. Megjithëse, shpesh vetëm kur rishikojmë filmat tanë të preferuar horror dhe dëgjojmë përsëri ato këngë, kuptojmë se ky ishte qëllimi i tyre gjatë gjithë kohës.
Herë të tjera, një këngë shërben për të gjeneruar ironi dramatike. Si shikues, ne e dimë se këta personazhe janë të destinuar të kenë një fat të trishtuar. Ata, për fat të keq, nuk e bëjnë. Pra, kur i shohim duke kërcyer dhe kënduar këngën e tyre të preferuar, nuk mund të mos mendojmë se ky do të jetë momenti i tyre i fundit i lumtur në tokë, shkruan Far Out.
Nick Cave’s ‘Red Right Hand’ – Scream
Përpara se të bëhej sinonim i Peaky Blinders, “Red Right Hand” nga Nick Cave ishte i lidhur ngushtë me ekskluzivitetin Scream , i cili pa Wes Craven të rishpikte markën e tij unike të tmerrit për një brez të ri shikuesish.
Kënga shfaqet fillimisht menjëherë pasi Randy Meeks e quan Billy-n “një vrasës”, pavarësisht mungesës së madhe të provave. Ai ka arsye të jetë i dyshimtë. Vetëm disa netë më parë, një bashkënxënëse në shkollën e tij të mesme, Casey Becker, u vra brutalisht së bashku me të dashurin e saj Steve, me trupin e saj të varur nga degët e një peme.
Sam Cooke’s ‘Blue Moon’ – An American Warewolf in London
Kjo këngë klasike nga i madhi Sam Cooke u modifikua në fakt për t’u luajtur në një nivel më të ulët kur u shfaq në (ndoshta filmi më i mirë komedi horror i të gjitha kohërave) An American Warewolf në Londër.
E kompozuar nga Richard Rodgers dhe Lorenz Hart në 1934, ‘Blue Moon’ është një nga standardet më të mëdha të xhazit. Të gjithë, nga Billie Holiday deri te Elvis Presley, kanë pasur një goditje në të. Por, sipas mendimit tim modest, ri-imagjinimi më i mirë është interpretimi i lavdishëm i mbiprodhuar i Cooke, i cili vjen i kompletuar me orkestrimin e harlisur dhe vokale të mbushura me shurup.
Johnny Cash’s ‘The Man Comes Around’ – Dawn of The Dead
I paraqitur në sekuencën hapëse të Dawn of The Dead të Zack Snyder-it të vitit 2004 , “The Man Comes Around” shfaqet në pamjet e panikut, protestave dhe masakrave të shkaktuara nga zombitë nga e gjithë bota. Apokalipsi ka mbërritur dhe “Njeriu me të zeza” ofron kolonën zanore. Me aludimet e saj të shpeshta biblike, kjo këngë nga albumi American IV i Cash ishte një zgjedhje e shkëlqyer.
Historia thotë se “The Man Comes Around” erdhi në Cash në një ëndërr në të cilën ai po fliste me Mbretëreshën Elizabeth II në Pallatin Buckingham.
Cash e mori mesazhin biblik dhe kështu u konsultua me Biblën e tij, ku gjeti fragmentin: “Atëherë Zoti iu përgjigj Jobit nga shakullina dhe i tha: Kush është ky që errëson këshillën me fjalë pa dije? Ngjesh tani ijët e tua si një njeri; sepse unë do të të kërkoj dhe do të më përgjigjesh”.
Tom Petty’s ‘American Girl’ – Silence of The Lambs
Klasiku tërësisht amerikan i Tom Petty-t formon kolonën zanore të përsosur të kësaj historie gjithë-amerikane për një vrasës serial kanibal që ndjek gratë që nuk dyshojnë në të. Kënga, e lëshuar në vitin 1977, nuk ishte kurrë një hit, por tani është praktikisht sinonim i klasikut horror të Jonathan Demme që fokusohet në vrasjet e frikshme të Buffalo Bill.
Kënga, e cila tregon historinë e një gruaje të re me gjithë jetën e saj përpara, mund të dëgjohet duke luajtur në radio pak para se Catherine Martin – një grua me gjithë jetën e saj përpara – të bëjë gabimin budalla për të ndihmuar vrasësin serial të zhvendos disa mobilje në banesën e tij.
Blue Oyster Cult’s ‘Don’t Fear The Reaper’ – Halloween
Ashtu si ‘American Girl’ në flimin Silence of The Lambs, ‘Don’t Fear The Reaper’ nga Blue Oyster Cult është një paralajmërim dhe një ogur i gjërave që do të vijnë. Ngjashmëritë nuk mbarojnë me kaq. Ashtu si në Silence of The Lambs, kënga luhet nga një radio makine përpara se personazhet brenda të kuptojnë se janë duke u përndjekur.
Në Halloween, “Don’t Fear The Reaper” luan ndërsa Laurie dhe shoqja e saj Annie po udhëtojnë me makinë për në shtëpi – të dy nuk e dinë se po ndiqen nga vrasësi Michael Myers, i cili së shpejti do të fillojë një zbavitje vrasjesh të etur për gjak.