Ndërsa Izraeli bën luftë kundër Hamasit, ai duhet të propozojë njëkohësisht një rrugë drejt paqes.
Është e qartë se është e vështirë të flitet për paqe gjatë kohës së luftës. Temperaturat janë të larta dhe një ndjenjë e kuptueshme dhimbjeje dhe zemërimi ka pushtuar edhe mendjet më të shëndosha.
Aq shumë sa që ka nga ata që nuk mund ta shohin të kaluarën duke kërkuar hakmarrje. Por, një iniciativë paqeje është e vetmja mënyrë që siguria përfundimtare e Izraelit mund të ketë sukses.
Izraeli duhet të zotohet se, pasi të përfundojë lufta, do të aspirojë t’i japë fund konfliktit izraelito-palestinez përmes një zgjidhjeje me dy shtete.
Për të nisur menjëherë këtë proces, ajo duhet të kontaktojë me Mahmud Abbas, udhëheqësin e Autoritetit Palestinez, dhe të ofrojë rifillimin e negociatave për një marrëveshje të përkohshme, apo edhe përfundimtare.
Izraeli duhet të ftojë princin e kurorës saudit Mohammed bin Salman, presidentin egjiptian Abdel Fatah El-Sisi dhe mbretin e Jordanisë Abdullah II për të sponsorizuar këtë proces të ardhshëm diplomatik dhe duhet t’u bëjë thirrje shteteve kryesore të Gjirit që të mbikëqyrin rindërtimin e Gazës pas luftës.
Ajo duhet t’i kërkojë komunitetit ndërkombëtar të fillojë të hartojë një Plan të ri Marshall që do të krijojë një realitet të ri, më paqësor dhe ekonomikisht të begatë të Lindjes së Mesme gjatë disa viteve të ardhshme.
Izraeli nuk duhet të hyjë në kurthin e ngritur nga Irani, Hamasi dhe Hezbollahu. Ajo nuk duhet të kryejë një fushatë që do të ndezë një konflikt rajonal. Shteti demokratik hebre nuk duhet të përjetësojë shpërfilljen e armiqve të tij për jetën njerëzore.
Ajo duhet të ruajë nivelin e lartë moral, të ruajë legjitimitetin e saj ndërkombëtar dhe të ruajë mbështetjen e shumicës së amerikanëve.
Izraeli duhet ta bëjë të qartë se kjo është një luftë kundër Hamasit, jo kundër palestinezëve, një luftë për jetën dhe vlerat perëndimore, jo për territorin.
Një luftë, qëllimi kryesor i së cilës është paqja. Përballja me taktikat e sofistikuara të Iranit dhe përfaqësuesve të tij është një mision i madh që kërkon burimet e kombinuara të Izraelit, Shteteve të Bashkuara, Evropës dhe vendeve me të njëjtin mendim.
Dhe një angazhim i gjatë, kompleks dhe i zymtë ushtarak si ky kërkon një themel të fortë moral.
Është e domosdoshme që Izraeli të marrë drejtimin në procesin e paqes dhe të krijojë një koalicion të gjerë ndërkombëtar të ngjashëm me atë të ndërtuar nga George HW Bush dhe James Baker në prag të Luftës së Gjirit, ose koalicionin që Presidenti Biden ndërtoi në përgjigje të pushtimit rus të Ukrainës.
Një nismë paqeje është kritike për krijimin e partneriteteve të tilla të fuqishme diplomatike të cilat do të mbështesin luftën kundër Hamasit.
Paraqitja e një horizonti pozitiv diplomatik do të qartësojë se për çfarë po lufton Izraeli dhe pse Shtetet e Bashkuara dhe aleatët e saj e mbështesin atë. Sulmi monstruoz i Hamasit në kibucët paqësor në jug të Izraelit muajin e kaluar është i pakuptueshëm dhe i pambrojtur.
Nuk ishte vetëm një sulm antisemitik kundër shtetit hebre, por ishte gjithashtu një sulm i tiranisë brutale kundër lirisë.
Ishte një sulm i fanatizmit të çmendur kundër mendjes së shëndoshë. Ishte një sulm ndaj vlerave themelore dhe mënyrës së jetesës së botës së lirë.
Mjerisht, shumë nuk e njohin këtë të vërtetë të thjeshtë dhe të dhimbshme.
Një nismë paqeje gjatë luftës do të hapë sytë.
Do të ndihmojë Izraelin të fitojë garën për zemrat dhe mendjet dhe do të lejojë çdo demokraci në botë të vendoset në anën e duhur të historisë.
Kështu do të sigurojë një fitore vendimtare kundër fundamentalizmit antidemokratik të Hamasit.
Dhe, më e rëndësishmja, do të hapë rrugën drejt një të ardhmeje më të sigurt për Lindjen e Mesme. Historia nuk do të na falë nëse, në këtë moment kritik, ne nuk ofrojmë horizontin shpresëdhënës të paqes, pavarësisht nga tragjedia e luftës.