Joshja e romancës së epokës së Regency shtrihet shumë larg veprave të Austen dhe paraardhësve të tjerë të nënzhanrit.
Në ekran dhe në rafte, tregimet e reja rishpikin dhe ribanojnë vazhdimisht botën e Anglisë së viteve 1800 — filmi “Lista e zotit Malcolm”, fenomeni “Brigerton” dhe romanet e panumërta më të shitura komandojnë legjione të fansave të Regency.
Dakota Johnson është heroina më e fundit e dashuruar në romancën e Jane Austen ‘Persuasion’
Nuk do të ishte aq mbresëlënëse nëse koha në dorë nuk do të ishte kaq … jo seksi. Ajo që zakonisht mendohet si romanca “Regency” zhvillohet në Britani gjatë shekullit të 19-të. (Vetë periudha e Regjencës ishte shumë e shkurtër, nga 1811 deri në 1820. “Periudha” ose romanca “historike” janë përshkrues më të saktë, por më pak të përdorur, për disa histori.)
Estetikisht, histori të tilla karakterizohen nga veshjet luksoze, ambientet baritore, topat e gjallë dhe familjet fisnike me shumë para dhe shumë kohë në duar. Megjithatë, ato ndodhin në një epokë me rregulla sociale thellësisht kufizuese dhe pabarazi të gjerë.
Çfarë ka kaq romantike në një botë në të cilën një grua e re mund të detyrohet të martohet thjesht për shkak të qëndrimit vetëm me një burrë?
Çfarë mund të ngjallte më pak zjarr sesa një kohë kur gratë nuk mund të votonin apo të zotëronin prona?
Përgjigja e parë dhe më e qartë është ajo e trashëgimisë. Romancat e Regjencës janë të njohura sepse periudha e Regjencës ishte kur romani romantik u bë i njohur.
“Krenaria dhe paragjykimi”, një titan i zhanrit, u botua për herë të parë në 1813. Veprat e Austen, motrave Brontë dhe Georgette Heyer, të cilat ndihmuan në forcimin e zhanrit të romancës historike në vitet 1900, janë ende shumë me ndikim në veprat më të reja romantike historike dhe për kulturën pop në përgjithësi.
Pastaj, ekziston fantazia e të gjithave.
Të shikosh një romancë të periudhës ose të marrësh një roman do të thotë të humbësh veten në një botë me fustane topash mëndafshi dhe kopshte me mure. Edhe veprat e përqendruara te personazhet e klasës më të ulët mbartin joshjen romantike të një kohe pa internet ose Instagram edhe nëse ishte gjithashtu një kohë pa, të themi, penicilinë ose të drejta të barabarta.
Këto fantazi manifestohen në modën dhe tendencat e mediave sociale, ku njerëzit ëndërrojnë të refuzojnë shoqërinë dhe të ikin në një vilë mes kërpudhave, me një fustan të zbehtë që mbështillet në kyçin e këmbës. Pjesët e periudhës gjithashtu vënë në fokus dialogun e mprehtë, delikat dhe takimet kuptimplota, joseksuale që megjithatë ziejnë me tension. Në këto histori, shprehjet e dashurisë dhe dëshirës bëhen një formë arti. (Nuk është çudi që vështrimi i femrës demonstrohet kaq shpesh me përkuljen e dorës së dytë të z. Darcy në ribërjen e vitit 2005 të “Pride and Prejudice.”)
Për të mos përmendur, ndërkohë që heroinat e Regjencës mund të kundërshtojnë sistemet sociale që nuk i lënë ata pa ndonjë qëllim tjetër përveçse të jenë të bukura, të qeta dhe të qeta, në mendjet moderne të mbingarkuara dhe të stresuara, një torturim i tillë fillon të tingëllojë disi bukur.
Kufizimet historike të romancës së epokës së Regjencës sugjerojnë homogjenitet, si të narrativave të mundshme, ashtu edhe të personazheve që janë jashtëzakonisht të bardhë, të rinj, të drejtë dhe të pasur. Por një numër në rritje i autorëve dhe krijuesve po krijojnë shtigje më të ndryshme në zhanër. Bestselleri i Vanessa Riley-t “Një Dukë, një Zonjë dhe një Bebe” paraqet një heroinë trashëgimtare nga India Perëndimore, ashtu si edhe emisioni ITV/PBS “Sanditon”, i cili bazohet në një dorëshkrim të papërfunduar të Austen.
Veprat e Olivia Waite dhe të tjerëve tregojnë histori të personazheve të çuditshëm, heroinave më të vjetra dhe grave të përkushtuara, për atë kohë, ndjekjeve “jo zonja” si shkenca dhe inxhinieria. “A Lady for a Duke”, nga Alexis Hall, u publikua këtë vit dhe luan një grua trans gjinore që i mbijetoi një lufte dhe bie në dashuri me shoqen e saj më të mirë. Edhe në “Brigerton” të Netflix, bazuar në një seri librash pa diversitet të qartë racor, Kate Sheffield bëhet Kate Sharma dhe prejardhja e saj indiane ka rrënjë historike.
Është pothuajse e padrejtë të theksohet ky koleksion i vogël librash dhe shfaqjesh, pasi ka shumë të tjera që ilustrojnë evolucionin e zhanrit. Sipas një sondazhi të vitit 2017 nga Romance Writers of America, romanca historike është zhanri i tretë më i popullarizuar i trillimeve romantike. Sukseset më të fundit tregojnë se tërheqja e romancës së Regjencës është mjaft e fortë për t’i nxitur lexuesit dhe shkrimtarët të vazhdojnë të eksplorojnë histori që ndihen tepër — ndonjëherë të frikshme — moderne.
“Sapo të zhytesh në romancë historike ose drama të periudhës, kupton që njerëzit atëherë po luftonin me të njëjtat shqetësime njerëzore me të cilat po luftojmë tani”, thotë Prokop. “Unë personalisht e shoh këtë thellësisht ngushëlluese: për breza, njerëzit kanë luftuar për ta bërë botën më të mirë. Tani është koha ime të dal atje dhe të luftoj gjithashtu.”
Në këtë botë, nën qilimat e Aubisson dhe shtresat e të brendshmeve, fryjnë erërat e ndryshimeve shoqërore. Dashuria nuk është diçka joserioze, por diçka për të luftuar — diçka për të cilën duhet luftuar. Ndërsa tani mund të kemi hidraulik të brendshëm dhe të drejtën e votës universale, të dashuruarit e romancës që kërkojnë zgjidhje për sfidat e jetës reale shpesh e gjejnë të kaluarën mund të jetë një vend pjellor dhe ndoshta më pak i dhimbshëm për t’i imagjinuar ato.
