Kam takuar shumë shoferë garash që ishin djem të mirë, dhe disa që nuk ishin, por i vetmi zotëri i shquar ishte gjithmonë Patrick Tambay, i cili ka vdekur në Paris në moshën 73-vjeçare.
Patrick i kishte të gjitha: ai ishte i bekuar me pamjen e bukur të yllit të filmit dhe aftësinë e drejtimit të standardit F1, por mbi të gjitha ai ishte një njeri tërësisht i pëlqyeshëm me sjellje, humor dhe nder të pametë.
Vetëm kohët e fundit në autobiografinë e tij ende të pabotuar, Derek Warwick, i cili u bashkua me të në Renault në 1984 dhe 1985, tha për të: “Por nëse po flisni për një person të madh e të pastër, është Patrick Tambay. Ai është një zotëri dhe siç e kam thënë, më mësoi shumë se si të sillem brenda dhe jashtë motorsportit.
“Sepse me të mund të kishte raste kur mund të thosha sinqerisht se e lashë mburojën gjatë gjithë rrugës. Gjithmonë mbaj mend që i thashë dikujt se ishte vetëm një shoku i skuadrës të cilit i besoja vërtet, kështu që nëse ai do të thoshte se do të kishte bërë vetëm dy klikime në amortizues, unë do t’i besoja, dhe ai ishte Patrick.
I lindur më 25 qershor 1949, në Paris, deri në vitin 1974, Patrick ishte një anëtar i rregullt i skuadrës së pilotëve Elf, të lidhur për yll në F1, duke prerë dhëmbët në Formula 2.
Atë sezon me Ecurie Elf ai përfundoi i shtati, por 1975 me sharrën e March Engineering ai u ngrit në vendin e dytë në përgjithësi, dhe ai ishte i treti me Automobiles Martini në 1976.
1977 i solli atij të parin nga dy kampionatet CanAm me Carl Haas, pastaj zhgënjimin e dështimit për t’u kualifikuar për Grand Prix-in e tij të parë me Team Surtees në tokën vendase në Dijon. Por kur Teddy Yip e përfshiu atë në Theodore Ensign N177, ai u përgjigj me të gjashtin në Gjermani dhe të pestën në Holandë (ku kishte qenë në shënjestër për të tretën derisa i mbaroi karburanti me më pak se një xhiro përpara) dhe Kanada.
Ferrari e kishte ndjekur tashmë në Austri, por ai gjithashtu i kishte bërë përshtypje Teddy Mayer-it të McLaren-it, dhe ku Teddy ndoshta kishte gabuar duke e nënshkruar atë në preferencë ndaj Gilles Villeneuve – me të cilin Patrick ishte shumë miqësor dhe tashmë kishte garuar kundër në Formula Atlantic – doli se Patrick gaboi kur zgjodhi McLaren në vend të Ferrarit.
Përballë një James Hunt të ngulitur mirë si shok skuadre, dhe me një efekt të vjetëruar jo-tokësor M26 në atë që ishte një vit përgjithësisht i dobët për ekipin Woking, rezultati i tij më i mirë ishte i katërti në Suedi. 1979 ishte më keq, së bashku me John Watson, pasi një Hunt i zhgënjyer ishte nisur për në Wolf.
Kështu ai doli nga F1 në vitin 1980 aq shpejt sa kishte hyrë në të, por vazhdoi të fitonte titullin e tij të dytë CanAm dhe u kthye në Big League në 1981, së pari me Theodore për të cilin ai zuri vendin e gjashtë në GP West të SHBA. , dhe më vonë Equipe Talbot Gitanes – kjo e fundit ishte një histori zhgënjyese, me tetë pensione në tetë gara.
Edhe një herë dukej se karriera e tij në F1 kishte mbaruar. Ai kishte pranuar të garonte për Arrows në vitin 1982, por u largua i neveritur pas mënyrës se si pa ekipet që trajtonin shoferët gjatë goditjes së festuar në Kyalami. Si njeri parimor, kjo nuk ishte diçka që Patrick do ta toleronte.
Por tragjedia që mori mikun e tij Gilles në Zolder në maj krijoi një vend vakant në Ferrari. Ai ishte i teti në debutimin e tij në Holandë, por më pas i treti në Britani dhe i katërti në Francë. Dhe në Gjermani, në sfondin e ankthit të mëtejshëm për Ferrarin me shantazhin e shokut të skuadrës Didier Pironi për përfundimin e karrierës në praktikë në Hockenheim, Patrick shpëtoi ditën duke dhënë fitoren e tij të parë në F1.
Vitin pasues, një sërë pozicionesh të forta e lanë atë të katërtin në përgjithësi, më i miri prej tyre një fitore shumë e ngarkuar në Imola.
Ai dhe Gilles ishin jashtëzakonisht të afërt; kur franko-kanadezi kishte sjellë familjen e tij nga Quebec në Evropë, siç i bëri shenjë Ferrari në 1977, ishte Patrick ai që e kishte pritur ngrohtësisht në jug të Francës. Dhe Patrick më tregoi një herë historinë se sa emocionues kishte qenë i ulur në rrjet në një makinë të kuqe që mbante numrin e famshëm 27 të mikut të tij të larguar dhe se si besonte me të vërtetë se Gilles e drejtoi atë garë për të.
“Në Gjermani në vitin 1982 e kisha ndjerë shumë përgjegjësinë që qëndronte mbi supet e mia,” tha ai, “por Imola ishte shumë, shumë më tepër. Rastësisht u rreshtova i treti, në të njëjtin pozicion që Gilles kishte nisur garën e vitit të kaluar kur Didier Pironi kishte fituar. I gjori Gilles, ai nuk e kapërceu kurrë këtë. Ai u ndje kaq i mashtruar!
“Para meje ishte një gjethe panje kanadeze që tifosi e kishte pikturuar në pistën ku Gilles kishte vendosur makinën e tij. U ndjeva shumë, shumë emocionuese duke menduar për të. Unë isha ulur në makinën time në rrjet me 20 minuta para, dhe sapo u prisha, e dini?
“Unë thjesht isha ulur atje, duke qarë me sytë e mi. Unë isha plotësisht i ndarë. Mekanikët e mi, miqtë e mi që erdhën në makinë për të më uruar fat, sapo u larguan. Ata ishin të turpëruar për mua dhe nuk dinin çfarë të bënin apo çfarë të thoshin. Askush prej tyre nuk mund të kishte bërë apo thënë asgjë.”
Përfundimisht, perënditë i buzëqeshën atij dhe pasi një gabim e kishte penguar, fati u kthye pasi Riccardo Patrese u rrëzua nga epërsia me gjashtë xhiro për të vrapuar.
“Unë e ngava atë garë në një ëndërr,” vazhdoi Patrick. “Nuk e di nëse besoni në metafizikë apo çfarëdo tjetër, por betohem se nuk isha unë që e drejtoja atë makinë atë ditë. Më dukej sikur Gilles ishte aty me mua, sikur po bënte punën. Në të gjithë pistën kishte parulla që thoshin gjëra të tilla si ‘Gilles dhe Patrick – dy zemra, një numër!’ por e dija që ishin për të, jo për mua.
“Unë sapo po drejtoja makinën e tij dhe pas asaj që ndodhi vitin e kaluar, doja dëshpërimisht ta fitoja këtë.
“Makina ishte e bukur atë ditë, përveç një problemi në Tamburello. Në fazat e mbylljes, pasi Patrese u rrëzua, ajo vazhdoi të prerë ndërsa kaloja atje dhe zemra ime ishte në gojën time. U lehtësova aq shumë sa vazhdoi, por më pas ndaloi fare, pa karburant, në xhiron e ngadalësimit…”
Thuhej shumë për karakterin e tij sesa ai ishte kumbari i djalit të Gilles, Jacques, kampionit të botës në vitin 1997, ndërsa ai ishte një mbështetës entuziast i karrierës së garës së djalit të tij Adrien.
Ai u la në hije nga Rene Arnoux në 1983, megjithatë, dhe u zëvendësua nga Michele Aboreto për vitin 1984, kur ai kaloi në Renault. Atë vit ai ishte i shpejtë, por shpesh i pafat, dhe në vitin 1985 Renault ishte një rrëmujë dhe ai dhe Warwick u fundosën.
Ai kaloi në Team Haas USA me pak sukses në Beatrice Lola THL1 dhe 2, me fuqinë Hart dhe Ford respektivisht, pasi karriera e tij në F1 u përkeqësua në 1986. 114 startet e tij sollën ato dy fitore, pesë pozita pole, 11 podiume dhe dy më të shpejtë xhiro.
Ai krijoi kompaninë e tij të promovimit të sporteve në Zvicër në 1987 përpara se të kthehej në gara me Silk Cut Jaguar në Kampionatin Botëror të Sporteve në 1989. Më pas ai u përpoq në bastisjet e shkretëtirës, me dy përfundimet e para në tre të parat në Paris-Dakar prestigjioz, dhe gjithashtu bëri disa gara në akull dhe gara e skive me avion Tour de Corse.