E vendosur 24 kilometra nga qendra e qytetit të Meksiko City-t, Xochimilco, shtrihet në buzë të një prej metropoleve më të mëdha në botë.
Banorët origjinalë aztekë të zonës e njihnin këtë sistem të ndërlikuar të rrugëve ujore si “kopshti i luleve” ose “vendi ku rriten lulet” dhe në ditët para pushtuesve zona do të kishte shfaqur plejada kopshtesh lundruese ( chinampas ), të cilat dikur ngjyrosinin lagunat e Luginës së Meksikës.
Xochimilco është shtëpia e mbetjeve të fundit të sistemit të lashtë të kanaleve që lidhnin këta ishuj të ndryshëm, njëri prej të cilëve përmban një tërheqje turistike veçanërisht të çuditshme. Xochimilco tërheq miliona turistë çdo vit, shumë prej të cilëve joshen nga perspektiva për të kapur një xhiro në një nga trajinerat e dekoruara (maune druri) që bëjnë rrugën e tyre lart e poshtë rrugëve ujore.
Megjithatë, zona është e famshme për diçka shumë më të keqe sesa thjesht lundrim me kënaqësi. Udhëtoni në zemrën e turbullt të Xochimilco dhe së shpejti do të hasni në Isla de las Muñecas, i njohur ndryshe si Ishulli i Kukullave, shkruan FM.
Në këtë chinampa , pemët janë zbukuruar me mijëra e mijëra kukulla lodrash, pjesa më e madhe e të cilave janë prerë kokat, kokat e tyre të montuara në degë të pemëve. Të tjerët janë varur në degë duke përdorur copa të gjata litari.
Ndërsa pamja e këtyre kukullave në pemë me sy të vdekur është pa-diskutim shqetësuese, nuk është aq shqetësuese sa arsyeja që ata u vendosën atje. Historia thotë se kukulla e parë u shfaq pasi banori i vetëm i ishullit, një vetmitar i njohur si Don Julian Santana Barerra, gjeti trupin e një vajze të mbytur të larë në breg.
Të nesërmen në mëngjes, Don Julian zbriti në të njëjtin vend dhe gjeti një kukull duke u përplasur në ujë. Duke besuar se duhet t’i përkiste vajzës së vdekur, ai filloi të peshkonte lodrën nga uji. Më pas ai e vari atë në një pemë aty pranë në një përpjekje për të shmangur çdo shpirt të këqij.
Mbyllja e kësaj çështje që Don Juliani kishte shpresuar u shkatërrua kur ai gjeti një kukull tjetër në të njëjtin vend të nesërmen. Në vetminë e tij, Don Juliani u fiksua për të gjetur gjithnjë e më shumë kukulla, duke e vendosur çdo gjetje të re në një degë më vete.
Pas vitesh pastrimi kanalesh dhe gërmimi nëpër grumbuj plehrash, filloi të përhapej fjala për ishullin e mbushur me kukulla të Don Julianit. Udhëtarët kuriozë me shije makabër filluan të shfaqen në pragun e shtëpisë se tij me kukulla, të cilat i ofruan si një gjest i vullnetit të mirë.
Më pas, në vitin 2001, Don Julian u end deri në vendin ku kishte gjetur vajzën e vdekur vite më parë dhe, në mënyrë krejt të pashpjegueshme, u mbyt vetë. Disa dyshojnë në legjitimitetin e kësaj legjende lokale, por pelegrinët vazhdojnë të shtojnë kukulla të reja në pemët me shumë koka të Isla de las Muñecas sido që të jetë.
Kur mendojmë që te vizitojmë një vend, ne gjithmonë mendojmë një vend të bukur, një plazh dhe një deti të pafund, ose edhe një mal pranë një liqeni vezullues. Por jo edhe të shkojmë në një vend të tillë si në Xochimilco, në një vend tmerrues ku çdo cep është i mbushur me kukulla dhe aty rrezonon energjia e një legjende të frikshme si ajo e Don Julian.
Ky vend është për ata që dëshirojnë të zbulojnë strukat dhe vendet më të thella të natyrës njerëzore, por edhe të vetë vendeve turistike të cilat ngjallin një frikë dhe një emocion që e ki vetëm kur je në një vend si Xochimilco.