Granatimet kishin rënë mbi Irpin, qytetin e Zinaida Baranchuk në veriperëndim të Kievit, gjatë pushtimit të Ukrainës nga forcat ruse që filluan kohë më parë. Nga bombardimet, pensionerës ukrainase i është shkatërruar shtëpia.
Ushtarët rusë janë zhdukur, por se 72-vjeçarja nuk e ka idenë se sa kohë do t’i duhet të jetojë në një karvan pranë rrënojave të shtëpisë ku banoi për më shumë se 40 vjet.
Ajo ishte në dhomën e gjumit kur një plumb zbarkoi jashtë portës së saj dhe thyen të gjitha dritaret në shtëpi.
“Kemi kaluar natën. Dhe kur u ktheva në mëngjes, nuk kishte shtëpi. Mbeti vetëm tym. Ajo zgjati dy ditë.”
Me çatinë, dyert dhe dritaret e hedhura në erë dhe pasuritë e shkatërruara e të mbuluara me mbeturina, të vetmet gjëra që ende mbeten të paprekura në shtëpinë e Baranchuk janë muret me tulla që bashkëshorti i saj i ndjerë i kishte vendosur me duart e tij.
“Unë ende nuk mund ta besoj. Thjesht mendoj se është një makth. Nuk mund ta besoj, por duhet. Dhe këto emocione, është thjesht e pakëndshme t’i shikosh tani. Është turp.”
Ajo tha se e vetmja siguri e saj ishte se ajo nuk mund të jetojë ende në rimorkio kur të vijë dimri. Në karvan jeton edhe djali i saj 41-vjeçar, Serhiy.
Ajo ndez qirinj në karvanin e saj pasi e ndihmon të përqendrohet në paqen, qetësinë dhe gjërat e mira, tha ajo, por shtëpia e saj nuk është kurrë larg mendimeve të saj.
“Do të doja ta rindërtoja, por nuk kam para, forcë apo shëndet për të. Unë dua që e njëjta ndërtesë të qëndrojë përsëri këtu. Një ndërtesë e rregullt njëkatëshe, me të gjitha komoditetet e saj. Një çati sipër, e ngrohtë, me dritë dhe ujë”, është shprehur ajo.